Elk jaar
rond deze tijd
gebeurt het
weer:
de
speelplaats kreunt zachtjes
‘Hoe lang
nog?’
en zucht
tegen de muren
‘Waar
blijven ze toch?’
Ze voelt
zich leeg en verlaten,
mist het
spelen en het praten,
het
kwebbelen en het kriebelen,
het shotten
en het wiebelen.
En in de verte,
als je goed
luistert,
hoor je ook
al een juf die zucht.
Of een
meester op de dool,
een meester
die fluistert:
‘Mag ik
weer naar school?
Alstublieft?’
‘Nog even!’
zingen de
kinderen dan plagend.
‘Nog even
moet je
zonder ons
kunnen leven...
Straks mag
je ons weer testen
en met
sommen en woorden
het bloed
van
onder onze nagels pesten.’
‘En dan
worden jullie snel weer moe.
En dan
klagen jullie in koor:
Wat zijn we
toch dringend
aan
vakantie toe!’
Ja, nog
eventjes geduld,
lieve
meester, aardige juf,
jullie
klassen worden dra weer
met ons
kabaal gevuld!
Geert De
Kockere
